Ustawa dotyczy organizacji i funkcjonowania regularnych przewozów osób na terytorium RP i w strefie granicznej publicznym transportem zbiorowym w transporcie drogowym, kolejowym, innym szynowym, morskim, żegludze śródlądowej, linowym oraz linowo- terenowym. Określa zasady, na jakich finansowany jest regularny przewóz osób w publicznym transporcie zbiorowym.

Przepisy ustawy nie dotyczą:

• międzynarodowego transportu drogowego
• międzynarodowego transportu morskiego
• międzynarodowej żeglugi śródlądowej
• transportu w celach turystycznych.

Ustawa definiuje takie pojęcia jak: przewozy pasażerskie, komunikacja miejska, dworzec, linia komunikacyjna, operator i organizator publicznego transportu zbiorowego, przewoźnik, przystanek, sieć komunikacyjna, węzeł przesiadkowy, rozkład jazdy. Wyznacza organizatora transportu publicznego i określa jego obowiązki. Zakłada rozwój publicznego transportu zbiorowego zgodnie ze zrównoważonym planem. Reguluje zasady naliczania opłat za korzystanie z państwowej infrastruktury (przystanki, dworce) oraz sposób tworzenia rozkładów jazdy. Zawiera zasady funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego. Jej przepisy pomagają w przypadku skarg oraz nakładania ewentualnych kar pieniężnych.